02-09-2020
Ujug-ujug waé Lurahé Mukidi mandeg pidato. Thingak-thinguk, kètoké nggolèki Pak [...]. Sing digolèki jebul lagi nang mburi, kebelet. Rodo panik Lurahé terus ngawé Mas Dé. Mikropon isih muni, dadi bisik-bisiké Lurahé nang Mas De kuwi hadirin yo mèlu krungu. Ora sengojo. Lurahé Mukidi: “Mas ... iki bener ter-ken-da-li ...?” Lurahé nyodorké teks pidato nang Mas Dé. Mas Dé pasang kocomoto, moco sedhélok, terus: “Kadosé kok salah ketik Pak Lur...”
“Lha sing bener opo Mas?”
“Ter-ken-da-la ...”
“Ngono yo Mas ...”
“Nggih Pak Lur ...” Mas Dé terus undur balik nang kursiné. Pas Lurahé siap-siap neruské pidato, ujug-ujug waé Pak [...] mlebu karo mbenakké ritslèting kathok. Mlaku karo plendas-pledus sajak lego banget. Pak [...] terus diawé Lurahé. “Wonten menopo Pak Lur?”
“Iki bener ngéné iki?” Lurahe bisik-bisik nang Pak [....]
“Leres Pak ...,” Pak [...] njawab kanthi mantep karo unjuk jempol tangan kiwo.
“Ora ter-ken-da-la .... ?”
“Mboten Pak Lur, ter-ken-da-li ....”
“Ngono yo Pak ...”
“Nggih Pak Lur .... Santai mawon, manteb mawon ... ” Jawab Pak [...] karo undur diri.
Lurahé Mukidi terus lanjut pidato: “Ter-ken-da-li .....!” Plok-plok-plok, Pak [...} keplok cepet tur banter banget. Keplok dhewe’an. Pak [...] terus thingak-thinguk, terus ujar banter: “Lho kok mboten sami keplok sedhèrèk-sedhèrèk?!”
Dijawab spontan-kompak karo hadirin: “Ndas-muuuuu ….. !!” Hadirin terus balik-kanan, bubar jalan. *** (02-09-2020)